Bir Şiir

ruhi biton
kafam beş
kış kış insan
bugün leş

Mütevellişinas Adiel Efendi

eskiden önce başlık bulup sonra yazı yazmaya başlarken, şimdi önce yazı yazıp sonra başlık bulamıyor olmam tümevarımcı bir kimseye dönüştüğüm anlamına mı gelmelidir?! peki istediğim her an zorla tüme bile varabiliyorken, burun buruna geldiğim bu mütevelli heyeti kuntininden bir türlü kurtulamıyor olmam neye dalalet olarak görülmelidir?! ya magnum bitter yesem ağzımdaki bu kabak tadından kurtulabilir miyimdir?!

görüldüğü üzere her an, her yerde ve her durumda söylenecek bir şeyler bulabiliyorum. potansiyelim inanolsun beni bile bıktırıyor ve fakat duramıyorum, durduramıyorum. ha, durdursam ne halt olacak o da belli değil. en sinir olduğum şey de belirsizlik zaten. bi de "bize biraz kendinden bahseder misin?" sorusu. aynı soru aynı gün iki kez sorulduğunda ne hale geliyorum onu sen düşün artık. sonrasında da okuduğum kitaplarla dinlediğim müzikler ve sayir gelirse tam olacak. çiftleşme arefesindeki ergen bebeler gibiyiz senin anlayacağın. ilişkinin sonunu göremiyorum, o ayrı.

bi taraftan da nasıl minare götüme, dünya skime modundayım anlatamam. anlatsam da inanmazsın. gidiyorum diye mi yoksa zö boss hayatının konuşmasını yaparak ruhumu okşamaya yeltendiği için mi bu rahatlık bilemiyorum, lakin şu saatten sonra ebeye selam söylemekten başka yapılacak pek bir şey yok korkarım. aslında korkmam, ki korksam da inanmazsın. o yüzden şimdi seni öpüp içeri gidiyorum, zira izleyecek dizilerim, yiyecek çukulatalarım ve dinleyecek plaklarım var.

Kurağbiye

pek sevdiğimiz elizinn kurabiyeleri,

soldan ikinci portakallı çük kurabiyesi ve

sağ alt köşedeki bademli meme ucu kurabiyesi dışında,

oh-çok-neffis.

"çocuk hadisesine pek sıcak bakmıyorum fakat sana boy boy kurabiyeler verebilirim" dedim, güldü. zaten son 1 (bir) yıldır hep böyleyiz. daha öncesi nasıldı hatırlamıyorum. cidden. bugün 1. (birinci) yılın en süpersonik bir dönümü olduğundan değil. hep şimdiki gibi olsun istediğimden. gerisi zaten bildiğin hikaye.