it's a DeSalvo thing. .

..you wouldn't understand.

Her gün biraz daha nefret duyuyorum bir şeylere, birilerine. Hepsinin sebebi farklı ama özü aynı. Önüne geçmeye çalışmadığım gibi görmezden de gelmiyorum, bu defa dışa yansıması çok farklı sadece; sürekli güler yüz, bitmek bilmeyen bi memnuniyet ifadesi, ağız dolusu kahkahalar, ilgili ve alakalı yaklaşımlar ve niceleri, ben değil kısacası. DeSalvo'nun ipleri tamamen ele geçirmişliği olabilir mi diye düşündüm ama o da değil korkarım. "Savunma mekanizmasının böylesine can kurban!" dediğini duyuyorum iç yerlerimden bi sesin, "buldumcuk olma otur yerine.". Şimdilik dinler görünüyorum ama tedirginim çok, bakalım.

Belirsizliğin yarattığı baş ağrıları da yeme de yanında yat kıvamına geldi artık. Aşağılarda bi yerlere koyacağım resim her türlü açıklamayı saf dışı bırakacak nitelikte aslında, o yüzden de susup daha fazla konuşmamayı tercih ediyorum. Sadece;

Duvarları tutacak gücüm kalmadı, kaldığın yerden devam et, hadi gel beni kurtar..